REdtARo: จากมุมหนึ่งของสุวรรณภูมิ

14 กันยายน 2550

จากมุมหนึ่งของสุวรรณภูมิ

photo By LEnG_ka_EarN

ไม่มีความคิดเห็น:

บทสุดท้ายฉากจบแห่งความสุขที่ต้องผิดหวัง

การที่คนเราตั้งความหวังไว้แล้วต้องการที่จะไขว่คว้า ไม่ว่าเรื่องความรัก ความฝัน แล้วเกิดความผิดพลาดกับสิ่งที่หวังหลายคนอาจจะท้อหมดหวัง เหมือนไม่อยากทำอะไรแล้วบนโลกนี้ ผมเป็นคนหนึ่งที่เคยรู้สึกแบบนี้ ผมเข้าใจว่ามันเสียใจมากๆ มันท้อ เหนื่อย ขอให้ใช้เวลาให้น้อยที่สุดในการทำใจ แล้วมันจะเป็นการพิสูจน์ตัวเอง บางคนอาจจะใช้เวลานานมาก ยิ่งนานมากคุณยิ่งจะดูแย่แถมไม่มีอารายดีขึ้นในชิวิตของคุณ ทุกปัญหามันเกิดจากตัวเราถ้าเราสามารถผ่านมันไปได้ ด้วยตัวเองกำลังใจจากคนรอบข้าง ที่สำคัญอย่าคิดว่าคุณเป็นคนไร้ค่า เรายังมีกำลัง มีสมองที่จะสู้ต่อ ซึ่งไม่ได้แปลว่าเราเป็นคนไร้ค่าเลย อย่างความรักมันไม่แน่ไม่นอนอยู่แล้วไม่รู้ว่าวันไหนคนที่เรารักจะเบื่อเราก้อไม่รู้ เคยเห็นหลายคนผิดหวังจากเรื่องนี้ แล้วทำลายตัวเอง เก็บตัว เศร้า มันไม่ได้ช่วยอารายมากนักหรอกครับ อยากให้คุณคิดว่ามันเป็นเพียงแค่ฝันร้ายในช่วงสั้นๆ ที่เราตื่นแล้วก้อต้องมาเจอกับความจริงยิ่งคุณพิสูจน์ได้ว่าเราสามารถเดินต่อไปได้เร็วแค่ไหน ก้อหมายถึงคุณเข้าใจกับคุณค่าของการเป็นคน

เวลาที่ทุกคนจะต้องพบเจอ

ยิ้มสู้กับปัญหาทุกครั้ง อย่าหนีปัญหาจงคิดไว้เสมอว่าสักวันมันต้องกลับหวนมาทำลายร้ายคุณอีกครั้งไม่ช้าก้อเร็ว อย่าหยุดอยู่กลับที่เวลาไปเคยรอครัยเพราะฉะนั้น ทุกสิ่งต้องมีการพัฒนาตลอดเวลา ย้ำกลับตังเองเสมอว่าเราเป็นครัย ยืนตรงจุดไหน อย่าบอกกับตัวเองเสมอว่าตัวเก่งจงคำนึงว่าตัวเองด้อยกว่าคนอื่นเพื่อเป็นแรงผลักดันให้ตัวเองก้าวไปข้างหน้าได้อย่างสมบรูณ์ ความฝันไม่ใช่เรื่องเพ้อเจ้อเราสามารถทำหั้ยเป็นจริงได้แล้ววันนั้นจะเป็นวันที่คุณมีความสุขที่สุด แยกหั้ยออกว่าเรื่องส่วนตัวกับงาน ท่าคุณเอามารวมกันไม่มีทางที่คุณจะทำงานออกมาได้ดี การลองทำ ไม่ใช่เรื่องที่ผิด ลองทำแล้วเราจะรู้ว่าดี หรือ ไม่ดี คิดแล้วต้องลงมือทำเลย คิดหั้ยไกลมองหั้ยไกลกว่าคนอื่น เอาความผิดพลาดที่ผ่านมา ย้ำเตือนตัวเองว่าอย่าทำอีก สุดท้ายการที่เราทำดีโดยที่ไม่ต้องการให้ครัยเห็นนั้นเป็นความดีที่สุดแล้ว

ห่างไกลเหลือเกิน

.......เวลามองขึ้นไปบนฟ้า ฉันนั้นเห็นแต่ภาพเธอ อยู่ไกลกันจนสุดสายตา รอคอยวันที่จะกลับมาหา ถึงแม้ มันจะแสนนาน แสนนานแค่ไหน อยากจะขอให้ได้พบ แค่เพียงขอให้ได้พบ อยากจะรู้ว่าเธอเองเป็นเช่นไร เธอจะคิดถึงฉันหรือเปล่า เธอจะเหงาบ้างหรือเปล่า จะรู้สึกแตกต่างกับฉันบ้างไหม (เพราะว่าเรา)ห่าง ไกลกันเหลือเกิน คิดถึงแต่เธอนั้น เฝ้าแต่นับให้ถึงวันที่เรานั้นได้พบกัน เราช่างห่าง ไกลกันเหลือเกิน ฉันเองก็ไม่รู้ เมื่อไรจะได้พบ(เธอ) เวลามองขึ้นไปบนฟ้า ฉันนั้นได้แต่ถอนใจ น้ำตาก็ไหลซึมออกมา เราไกลกันอยู่คนละฟากฟ้า ไม่รู้จะอีกนานไหม และฉันเองก็จะคอย อยากจะขอให้ได้พบ แค่เพียงขอให้ได้พบ อยากจะรู้ว่าเธอเองเป็นเช่นไร เธอจะคิดถึงฉันหรือเปล่า เธอจะเหงาบ้างหรือเปล่า จะรู้สึกแตกต่างกับฉันบ้างไหม (เพราะว่าเรา)ห่าง ไกลกันเหลือเกิน คิดถึงแต่เธอนั้น เฝ้าแต่นับให้ถึงวันที่เรานั้นได้พบกัน เราช่างห่าง ไกลกันเหลือเกิน ฉันเองก็ไม่รู้ เมื่อไรจะได้พบ(เธอ) กลัววันเวลา พาหัวใจเธอเปลี่ยนจากฉันไป อยากจะพบให้ใกล้ๆ ให้ตัวฉันได้มั่นใจ ว่าทุกสิ่งจะไม่เปลี่ยนไปจากนี้ (เพราะว่าเรา)ห่าง ไกลกันเหลือเกิน คิดถึงแต่เธอนั้น เฝ้าแต่นับให้ถึงวันที่เรานั้นได้พบกัน เราช่างห่าง ไกลกันเหลือเกิน ฉันเองก็ไม่รู้ เมื่อไรจะได้พบ(เธอ) (เพราะว่าเรา)ห่าง ไกลกันเหลือเกิน คิดถึงแต่เธอนั้น เฝ้าแต่นับให้ถึงวันที่เรานั้นได้พบกัน เราช่างห่าง ไกลกันเหลือเกิน ฉันเองก็ไม่รู้ เมื่อไรจะได้พบ(เธอ)

REdtARo

14 กันยายน 2550

จากมุมหนึ่งของสุวรรณภูมิ

ไม่มีความคิดเห็น:

REdtARO

บทสุดท้ายฉากจบแห่งความสุขที่ต้องผิดหวัง

เวลาที่ทุกคนจะต้องพบเจอ

ห่างไกลเหลือเกิน

11 เทพ R&B the E1EVEN1H ขาดพี่มาเรียมไป1เลยเหลือ10อ่ะ

REdtARo

REdtARo

คลังบทความของบล็อก

เกี่ยวกับฉัน

GO tO